কালিকা লগা সাগৰত গল আমাৰে প্ৰাণ ।
কালিকা লগা সাগৰত গ'ল আমাৰে প্ৰাণ।যিবোৰ কথা নভাবোনিবিচাৰোঁ কিন্তুসেইয়াযেন বাস্তৱ ।সাগৰ ললে উগ্ৰমূত্তীনাথাকিল আমাৰ প্ৰাণঘটিল সলিল সমাধি ।সাগৰে লৈ গ'লআপোন সজাঁৰপৰা সমাধিলৈ ।সাগৰকে আমিবহুত ভাল পাইছিলোঁ।দেউতাই কোলাতউঠি এটাই কণ্ঠস্বৰসাগৰ চাবলৈ যাম।সাগৰ চাইছিলোহ'ব পাৰে বংগ নকৰে ব্যংগতানকৰে ভংগ নহয় বৈৰি।এইবাৰ সাগৰওলোটা ৰূপ ললে ।ধৰিলে সাৱতিল'লে প্ৰাণ।সাগৰ আনিলেআমাৰ অশ্ৰুৰ মহাসাগৰ।সাগৰক বুজাইছিলোখাতনি কৰিছিলোঁটেলিগ্ৰাম কৰিছিলোঁতথাপি নহ'ল শেষ ৰক্ষাগুচি গ'ল আমাৰ প্ৰাণ ।চলাইছিলো আপ্ৰাণ চেষ্টানহ'লো সফল।আছিল চাগে শত্ৰুনকৰিলে ৰক্ষাগুচি গ'ল প্ৰাণ ।সাগৰে কৈছে নামানিছে সি নহয়।সাগৰ কন্ঠস্বৰতএটা বাজিছেসাগৰে কাকো নেপেলায়অথাই সাগৰত।সাগৰত আছেযমদূতআছে জলস্তৰকৰে অভিনয়কৰে ক্ষতিআছে পেটত ভোকনাপালে কৰে গণ্ডগোল।হৈ যায় গোলমালগুচি যায় প্ৰাণ।চিঙি উঠোৱাইলৈ গ'লআমাৰ ফুলনিতফুলি থকাপাৰিজাত ফুল।পাৰিজাতৰ বাগিছাতআছিল প্ৰভূত্বনাছিল প্ৰতাপ কৰিছিল বৰদাননকৰিছিল অন্যায় ।আমাৰ প্ৰাণশিল্পী জনআছিল নায়ক।হয় ফুলৰে ৰাণী বা ৰজা ।আচলতে তাইফুল পাৰিজাত ।নাম তাই অপৰাজিতা ।অপৰাজিতা ফুলৰেআছিল সুগন্ধি।বিলাই ছিল সৈন্দৰ্য্যতা কৰিছিল সকলো আপোন।শেষত সাগৰৰঅমনোযোগিতাতেপাৰিজাত পৰিল ঢলি।গ'ল আমাৰ প্ৰাণ জুবিন দা। ছৈয়দ মহচিন।